Weekk 5 : Murchinson falls national park

Ik begon deze week gewoon met stage. We hebben met de fysiotherapeut afgesproken dat we vanaf deze week elke dag hetzelfde rondje maken, waardoor we verbetering kunnen zien bij de kinderen die we zien.

We hebben een aantal kinderen geselecteerd. Ten eerste Zohra. Zohra is al 18 jaar en heeft als gevolg van polio vele spiersamentrekkingen. Vooral haar armen en handen zijn heel erg. Zohra is echt onwijs sterk. Om haar te helpen proberen we, nouja vooral de fysiotherapeuten zelf, om haar vingers uit haar hand te halen zodat haar hand gestrekt is en daarna aan de spieren van haar arm te werken.

Ik heb zelf een beetje geleerd hoe ik deze handelingen moet doen, wat het voor mij ook interessant maakt. Verder probeer ik de moeder van Zohra te helpen met wassen, alleen ben ik niet snel genoeg volgens haar en neemt ze het al snel over. Het blijft een raar gezicht, hebben we zo’n mooie wasruimte gecreëerd met die dode bananenbladeren, gaat ze haar gewoon aan de zijkant van het erf wassen. Ondertussen komen er rustig een aantal mensen een praatje met haar maken. Zohra lijkt alles leuk te vinden. Ze lacht veel.

Daarnaast hebben we nog een jongetje die ook last heeft van zijn spieren, maar dan maar in een arm. En daarnaast kwijlt hij veel en kan hij niet lopen. Ik weet eigenlijk niet waardoor dat kwam.
Als derde hebben we Alice. Alice is een goed voorbeeld van het feit dat fysiotherapie werkt. Alice kon eerst helemaal niet lopen, maar kan nu al langs de muur lopen. Jordi en Pius geven haar steeds nieuwe oefeningen om aan te werken en er wordt gekeken of we krukken voor haar hebben.

Tot slot hebben we Joan. Volgens mij heb ik al een aantal keer over Joan verteld. Ze is 15, maar lijkt een jaar of 5. Deze week zijn we twee keer langs geweest. De eerste keer was haar grootvader erbij, de tweede keer niet. De tweede keer waren alleen Joan en de andere kinderen thuis. Een aantal kinderen waren aan het afwassen en er waren er een paar die netjes stoelen voor ons gingen pakken. Die keer hoorden we dat Joan de porridge die wij voor haar meenemen maar enkele keren krijgt. Nu blijkt dus wel dat een kindermond veel eerlijker is dan de grootvader zelf. We vonden het al vreemd dat ze zo klein en zwak bleef.
Joan zelf raakt al iets meer aan ons gewent. Ze is omkoopbaar met geld. Als je haar een muntje geeft, dan komt ze wel naar je toe, anders is ze te bang. Ook gaven we haar nieuwe porridge. Joan vertelde haar zusjes toen wel even dat ze het goed moesten opbergen en ging het vervolgens goed controleren. Toen haar grootvader het tweede bezoek terugkwam vertelde ze hem maar al te trots wat haar winst was. Echt grappig om te zien.

Op woensdag zijn we naar het kantoor geweest, maar toen bleek er niemand te zijn. We hebben een tijd gewacht en zijn toen maar gaan lunchen, om na de lunch naar huis te gaan.

Donderdags ging ik met Marianne naar Jinja Connections. Deze organisatie werkt met straatkinderen. Hun doel is om de straatkinderen weer naar school te laten gaan. In eerste instantie is dat in een klasje bij hen op de organisatie, maar uiteindelijk is het de bedoeling dat ze weer ergens gaan wonen en daar naar school gaan.
Sommige van deze kinderen snuiven ’s nachts lijm omdat ze het anders te eng vinden op straat. Daarom moet de organisatie elke ochtend naar de straten waar de kinderen leven om de kinderen te roepen. Wegens het snuiven vergeten ze nog wel eens dat ze naar de organisatie ‘moeten’’.

’s Middags gingen we met een groep van 8 Nederlanders die allemaal in de huizen van Arise and Shine verblijven naar Kampala. De volgende dag moesten we namelijk al om 8 uur vertrekken vanuit Kampala voor de safari.

De safari
Op vrijdag was het eindelijk zover. We gingen met een groep van 14 studenten/vrijwilligers op safari. Deels waren het klasgenoten van mij, deels waren het vrijwilligers van Arise and Shine. We gingen met twee busjes. De reis was lang.

Rond het middaguur kwamen we aan bij de Rhino Sanctuariy. In dit park wonen momenteel 13 neushoorns. De neushoorns waren in principe uitgestorven in Uganda. Tijdens het schrikbewind van Idi Amin werden alle neushoorns gedood voor hun hoorns. In 2001 kwamen er 4 neushoorns vanuit Kenya naar het park. Later kwamen er nog 2 en daarnaast hebben ze 7 baby’s gekregen.

Toen we voor de neushoorns stonden vroeg ik waar de baby’s waren, maar toen bleek dat die er ook bij lagen. Blijkbaar waren de baby’s al volwassen inmiddels. Maar misschien waren er nog wel kleintjes bij de andere neushoorngroepjes. Wij zagen maar 1 groepje en er waren er drie.

Na de neushoorns hebben we even geluncht om vervolgens door te rijden naar Murchinson Falls National Park, waar onze accommodatie vlakbij was. Onderweg zagen we nog bavianen en olifanten, echt een superleuk begin. En een leuke afwisseling tijdens de lange rit.
Rond een uur of half 7 kwamen we aan op onze accommodatie. Het hoofdgebouw bestond uit een fort dat was omgebouwd tot restaurant en receptie. Eromheen lagen onze tenten. Onze tenten hadden echte bedden en een houten overkapping, dus het was lekker luxe kamperen.
Het diner bestond uit een voorafje van bruchetta met tomaat, gevolgd door soep, biefstuk en als toetje chocoladecake met een heerlijke saus. Ik heb nog nooit zo lekker gegeten in Uganda.

’s Morgens gingen we om half 7 weg naar het Murchinson Falls National Park. Even buiten de accommodatie kwamen we alweer een olifant tegen. ’s Nachts kan zo’n beest gewoon even bij ons op visite komen, al proberen ze de olifanten ’s avonds wel weg te jagen met geluiden.

Tijdens de gamedrive hebben we vele antilopen, een ander soort antilope, giraffen, buffels, pumba’s, olifanten en later ook nijlpaarden gezien. 3 van de big 5 hebben we dus al in de pocket.

’s middags gingen we met de boot op de nijl om de watervallen zelf te bekijken. Tijdens de boottocht zagen we weer mega veel nijlpaarden en enkele krokodillen. Vlakbij de watervallen gingen we aan wal om via een hike naar de top van de watervallen te gaan. Dat was wel even lekker om te doen, want de rest van de dag zit je voornamelijk in de auto. Ikzelf zat overigens op het dak van de auto, dan kan je het als beste zien, maar het is wel doodvermoeiend om jezelf de hele tijd vast te houden aan het dak.

Nadat we de top van de Murchinson falls hadden bereikt zijn we opgehaald met de auto en zijn we met een noodgang naar de ferry gereden, zodat we niet hier hoefden te blijven slapen. Eenmaal bij de ferry aangekomen bleek dat onze auto er wel oppaste, maar de auto van de anderen niet. We besloten door te rijden, zodat we alvast konden douchen en niet allemaal hoefden te wachten. Echter kwamen we al snel een opstopping tegen. Bleek dat er een olifant had besloten om midden op de weg te gaan staan. De auto’s begonnen al om te rijden, maar de olifant ging opeens richting de bosjes. Alle auto’s konden er nu alsnog voorzichtig langs. Toen wij er zelf langsreden begonnen alle meiden ineens te gillen, waardoor dat beest opeens richting ons kwam. De chauffeur trapte meteen op het gaspedaal en weg vlogen we. Helaas had ik hierdoor geen mooie foto, maar alles is in ieder geval goed afgelopen.

Eenmaal terug hadden we weer een heerlijk maal en besloten we op tijd naar bed te gaan. De volgende dag zouden we weer om half 7 weggaan.

Op zondag gingen we weer naar het Murchinson Falls National Park. Dit keer reden we een iets ander rondje, wat korter was als de vorige dag omdat we weer vroeg terug moesten richting Kampala/Jinja.
Vandaag was iedereen vooral gericht op leeuwen spotten. Die hebben we helaas niet gezien. Wel weer giraffen, antilopen, buffels, pumba’s, olifanten en zelfs een hyena. Dat was dan wel weer heel erg cool, omdat die totaal onverwacht achter ons overstak.

We hebben we leeuwenpotenafdrukken gezien, maar geen spoor van de leeuwen zelf. Misschien hebben we ze wel gemist, omdat er op een bepaald moment een zwerm horzels in onze auto hadden en iedereen daar mee bezig was. Die krengen hebben gewoon door mijn spijkerbroek heen geprikt en heel mijn benen zitten onder helaas.

Na de gamedrive zijn we richting ‘huis’ gegaan. We hebben ondertussen nog even ergens geluncht. Gelukkig wilde onze chauffeur ons naar Jinja brengen in plaats van dat we in Kampala nog eens met het openbaar vervoer naar Jinja moesten. We waren lekker op tijd thuis en iedereen was zo moe dat we al snel allemaal in ons bedje lagen.

Al met al was het een heel geslaagd weekend. Een super ervaring en zeker een aanrader! Volgende week gaan we naar Queen Elizabeth National Park en daar hopen we de rest van de big 5 te kunnen zien.