Jinja week 2

25 Oktober
Vandaag moesten we naar Kampala voor een bijeenkomst van Eye4Arfica, de organisatie waarmee we zijn. Het gezin zou ons erheen brengen, maar om zeven uur ’s morgens krijgen we een sms dat ze niet gaan. We moeten dus met het openbaar vervoer.
Nadat iedereen eindelijk klaar is met het ontbijt brengen ze ons naar Jinja, waar we de bus naar Kampala nemen. De bus zou comfortabeler zijn dan de taxibusjes, maar dat valt me best wel tegen. We komen namelijk als een van de laatste de bus binnen en moeten op de provisorische stoeltjes in het gangpad zitten. De bussen rijden hier weg wanneer hij vol is, dus gelukkig gingen we snel.
Eenmaal in Kampala heb ik een gesprek met mijn persoonlijke coach en daarna met de hele groep. Het gesprek met de hele groep leek net school, dus dat had ik al vaak genoeg meegemaakt. Het was wel leuk om ervaringen uit te wisselen. Na de intervisie hadden we een gezamenlijke barbecue. Helaas moesten we al weet vroeg weg, want we moesten weer terug naar Jinja.

26 oktober
Zaterdag hebben we in eerste instantie lekker niks gedaan. De familie was weg, dus we konden lekker rustig aan doen. ’s Middags zijn Jordi en ik naar Jinja gelopen. Om naar Jinja te komen moet je ongeveer drie kwartier tot een uur lopen. Je loopt dan over een oude brug over de Nijl. Het is echt een hele mooie wandeling.
We hebben een beetje in Jinja rondgelopen en daar gegeten. Toen we terug gingen kwamen we langs wat locals die een Ugandees spelletje speelden. We raakten aan de praat met een van hen en het bleek een vriend van Israel te zijn. Hij was ook taxichauffeur en wilde ons graag terugbrengen.

27 oktober
Zondag zouden we meegaan naar de kerk. De kerk van Israel en Teresha begint om elf uur. Maar in Uganda is het eerder uitzondering dat je ergens op tijd bent, dus uiteindelijk kwamen we een half uur te laat aan bij de ‘kerk’. Als je in Nederland aan de kerk denkt, dan denk je aan een gebouw met meestal een toren met een klok erin. Hier was het een grote partytent..
Israel legde me uit dat een kerk in de bijbel enkel betekend een plaats waar mensen samenkomen en dat wat ik een kerk noem een huis van god heet. Weer wat geleerd.
De kerkdienst zelf heb ik niet heel veel van meegekregen. Er waren twee predikers, een sprak Ugandees en de andere vertaalde het in het Engels. Maar gedurende het grootste deel van de dienst had ik een van de kinderen op schoot, dus ik was meer bezig om hun stil te houden dan te luisteren. De momenten dat ik kon luisteren bleek het dat hun praatje meer een comedyshow was dan een kerkdienst zoals wij die kennen.
Het ging onder andere over het feit dat muzungu’s het vaak belangrijker vinden om te gaan zwemmen dan naar de kerk te gaan en nog wat dingen over muzungu’s. Dan voel je je meteen aangesproken om volgende week weer te gaan omdat je anders het beeld wat zij van de muzungu’s hebben alleen maar bevestigd.
Aan het einde werden Jordi en ik nog even voorgesteld aan het publiek. En na de dienst kwamen veel mensen een hand geven en bedanken voor onze komst.
’s Middags zijn we wat gaan drinken bij flavours en ’s avonds kwam er nog een gast bij in ons gastgezin, een colombiaans meisje, Lina Maria. Lina heeft een foundation in Columbia en is speciaal in Uganda om te kijken hoe ze hier iets kunnen betekenen voor de kinderen en hoe de organisaties zoals Spring of Hope werken. Lina is eerst in Israel geweest, daarna in Egypte, toen in het noorden van Uganda en nu in Jinja. Ze is heel erg gelovig en heeft een heel groot hart. Ze weet wat ze wilt bereiken met haar foundation en ook hier in Uganda. Dat hebben we de rest van de week duidelijk gemerkt.

28 oktober
Maandag gingen we weer naar onze stage. Uiteraard staan we weer op tijd op, maar gaan we weer pas een paar uur later. Vandaag gingen we op huisbezoek met de boda boda. We hebben een vaste boda boda driver, Adam, waar wij mee meereden.
We hebben twee kinderen gezien, een meisje genaamd Joan en een jongen genaamd Faizo. Beiden waren ze 15 jaar. Eerst gingen we naar Joan. Joan was echt een hoopje kind op de grond. Ik schatte haar een jaar of 4, 5. Het was echt een schok om te horen dat ze al 15 was. Ze was ondervoed en dus heel erg mager. Toen we haar bij ons haalden bleef ze maar huilen, alsof ze heel erg bang voor ons was. Uiteindelijk ging het beter, maar het was wel hartverscheurend om het mee te maken.
Na Joan gingen we naar Faizo. Faizo kon ook niet lopen, maar zag er een heel stuk beter uit dan Joan. Hij was niet ondervoed en dat maakt het meteen een stuk beter om te zien.
Beiden hadden celebrale malaria gehad en waren niet zo geboren. Dat maakt het hier wel moeilijk. De gezondheidszorg is zo slecht dat veel kinderen nu ziek/ gehandicapt zijn zonder dat het nodig was geweest.
’s Avonds zouden we wat afspreken in Jinja met de meiden van school. We gingen meteen door vanuit stage. Echter bleek dat ik de sleutel van de kamer mee had die ik nu met Lina deel, dus moest ik alsnog vroeg naar huis.

Dinsdag 29 oktober
Vandaag gingen we weer op huisbezoek. Dit keer reed Pias, onze fysiotherapeut, dus kon ik bij hem achterop. We gingen naar twee kinderen. De eerste was Brian, een jongen van een jaar of15 die twee jaar geleden uit een boom was gevallen. Hij is toen in het ziekenhuis beland en daar hebben ze een deeltje van zijn schedel moeten verwijderen. Hij heeft vervolgens 4 maanden op de intensive care gelegen, al die tijd in dezelfde positie. Daardoor had hij doorligplekken op zijn oor en enkels. Hij kan nu niet meer lopen door de slechte zorg. Ook was het bijzonder dat je op de plek waar de schedel was verwijderd gewoon zijn hersenen zag kloppen.
De familie van Brian was heel aardig en gul. Ze gaven ons een stuk jackfruit. Jackfruit is een groot ding die je in stukjes hakt. Het heeft een harde schil met daarin pitten. De pitten zijn omhult met een eetbaar zoetig iets en tussen die pitten zit nog iets wittigs waar je op de een of andere manier kauwgom van kunt maken. Ze gaven zelfs een hele jackfruit en papaya met ons mee.
Na Brian gingen we naar een jongetje met een waterhoofd. Hij was een 5 jaar oud maar kon niet veel meer dan liggen op de grond en een beetje zitten. Het zag er zielig uit, omdat hij niets zelfstandig kan. En zo’n hoofd is echt mega.
Op de terugweg begon het opeens ontwijs te regenen. Pias vond het niet nodig om nat te worden door de regen, dus we gingen even schuilen. Dwars door de 'tuin' van iemand om te schuilen onder hun veranda, heel grappig dat het hier zomaar kan.
Na stage zijn we nog even koffie wezen drinken in Jinja, om vervolgens weer lekker naar huis te wandelen en ’s avonds een film te kijken.


Woensdag 30 oktober.
Vandaag zouden we op tijd weggaan, want we zouden op tijd op huisbezoek gaan vanuit het kantoor. Maar zoals altijd moesten we weer wachten totdat het gezin ready to go was. Vandaag kwam er echter ook nog wat leuks om de tijd uit te zitten. Er was namelijk een geit aan het bevallen in de achtertuin. Het duurde ze hier te lang, dus hebben ze zelf maar het gat opengemaakt en floops daar was de geitentweeling. Erg schattig.
Op stage gingen we weer op huisbezoek. Dit keer ging Lina Maria ook mee. We gingen naar een meisje genaamd Victoria. Victoria is een meisje van een jaar of 12. Bij dit gezin was het huisbezoek binnen, wat we nog niet eerder hadden ervaren. Nu konden we een beeld vormen van hoe de Afrikaanse huizen eruit zien.
Deze familie had het volgens mij best wel goed. De kamer waar we zaten was propvol met banken en stoelen. Er waren foto’s aan de wand van familie, waaronder iemand die geslaagd was. Victoria kan zelf niet echt praten. Ze heeft op vierjarige leeftijd celebrale malaria gehad, waardoor haar geheugen deels is gewist. Het enige wat ze zegt zijn woordjes als mama en drinken, net zoals een peuter. Maar ze gaat wel naar school.
Na Victoria gingen we naar een jongen met het down syndroom en nog allerlei lichamelijke aandoeningen. De jongen zat in een rolstoel. Dat was de eerste keer dat ik er een zag bij de kinderen.
Nadat we klaar waren met stage lieten we ons afzetten in Jinja. Daar hadden we afgesproken met de meiden van onze klas. Ik heb met een van de meiden meegegeten en ’s avonds zijn we naar een soort resort/ barretje achtig iets gegaan. Daarvoor moesten we eerst een heel stuk met de boda boda. Een deel van de drivers wist niet eens waar het was, dus we gingen gezellig met z’n allen achter elkaar aan. Het laatste stuk was echt in het pikkedonker met grote kuilen en gaten in de weg, dus een lekker ritje. Maar het was de moeite waard, want het was echt een leuke plek. Het had uitzicht over de nijl, maar veel zag je niet door de donker.

Donderdag
Elke eerste donderdag en vrijdag van de maand zijn er clinics bij Spring of Hope. Dat zouden dan drukke dagen moeten zijn waar alle patiënten als een soort inloopspreekuur gebruik kunnen maken van fysiotherapie. We hebben echter nog niet echt de drukte ervaren.
De dag begon al laat omdat Wise een mangovlieglarve in haar keel had. Deze moest eruit en daarna moesten de ouders eerst zelf even kalmeren. Toen we weggingen moesten we eerst nog vlees kopen. Lina had namelijk bedacht dat ze de school op een lunch wilde trakteren. Dus hadden ze in grote mate eten ingekocht en dat brachten we naar de school zodat ze dat klaar konden maken.
Als we bij de school aankomen zijn er al enkele vaste kinderen op de speelplaats te zien. Het zijn de gehandicapte kinderen die ook in die school wonen, als een soort boarding school. Wat dus voorstelt dat er een lokaal vol ligt met matrassen waar ze kunnen slapen.
Al snel volgen er meerdere kinderen uit de klaslokalen om even te kijken naar de muzungu’s. We blijven echter niet lang, want we moeten naar de clinic. Uiteindelijk komen we daar rond een uur of twaalf aan, terwijl het al vroeg begint, maar er zijn maar een paar kinderen geweest. Iedereen zit dan maar een beetje te niksen, dus ik wist ook niet zo goed wat te doen. Gelukkig zijn er altijd nog de buurtkinderen om mee te spelen.
Om half twee zijn we weer bij de school, omdat dan de lunch wordt geserveerd. Volgens mij hebben ze een beperkt aantal borden en de kinderen moeten in de rij gaan staan om eten te krijgen. Als er iemand klaar is gaat het bord naar de volgende. Het is een goede maaltijd, rijst met groente en beef.
Ikzelf pas een tijdje op Alexie. Alle kinderen stellen vragen over ‘mijn baby’. Hoe komt het dat ze donker haar heeft en ik blond en dat soort dingen. Ook vragen ze allerlei dingen over Nederland en hoe ik leef, wat ik eet en leren ze me enkele dingen in het Luganda. Leuk, maar vermoeiend.
Na anderhalf uur gingen we zelf naar ons ‘restaurant’ om te gaan lunchen. Hoewel er volgens mij genoeg eten over was bij de school vonden ze het geen goed idee om daar te gaan eten.
Na de lunch was er weer niks te doen, dus gingen we naar de Kigali Falls. De Kigali Falls zijn watervallen vrij dichtbij Kanglomera.
’s Avonds ben ik doodop door de drukte van de kinderen en de warmte van de zon.

Vrijdag 1 november
Op vrijdag is de tweede clinicdag van Spring of Hope. Dit keer zijn we wel op tijd, omdat Teresha door gaat naar Kampala om Marianne op te halen. Wij worden gedropt bij de clinic. Als we om negen uur aankomen zit het al vol met mensen, echt uitzonderlijk.
Ik heb geen idee wat ik kan doen tijdens de clinic, maar opeens blijk ik te moeten helpen bij de afgifte van de medicijnen. Heel eentonig werk, want het enige wat ik moet doen is drie soorten medicijnen pakken uit een doos. Ik had toch wel wat meer verwacht van die clinics. Bij de fysiotherapie bleek er ook maar een kind te zijn geweest.
Als we gaan lunchen blijkt dat ze een kindje van de school hebben meegenomen. Het is een mongooltje en hij wordt helemaal volgepropt met eten. Ontzettend lief bedoeld om hem eens te verwennen, maar wel sneu omdat hij niet kan begrijpen dat het morgen weer gewoon normaal is.
’s Middags gaan we weer naar de school. Dit keer hebben ze hun lunch al op, maar hebben we nog lolly’s om uit te delen. Lena gaat de klassen langs om te vertellen dat de lunch door god is gestuurd en of ze hebben genoten. Daarna gaan we de klasjes van de kleinste kinderen af om de lolly’s uit te delen.
Ik heb me werkelijk groen en geel geërgerd. Dan kom je zo’n klas binnen om de les te verstoren voor het uitdelen van lolly’s. Alsof ze hier al niet genoeg het beeld hebben van de muzungu’s die geld hebben gaan we dat ook nog even duidelijk laten zien. Midden in de les, want zo belangrijk zijn wij wel. En ze krijgen de lolly alleen als ze lief zijn tegen ons, terwijl er niet eens genoeg is voor iedereen. Dit voelt voor mij niet meer als liefdadigheid, maar meer als het gevoel geven van superioriteit. Ik was ook blij dat we weer weggingen, maar zie nu al weer tegen de volgende keer op, omdat dan het beeld als is gevormd dat wij snoep uitdelen.
Na het uitdelen gingen we naar huis. Daar was Marianne ondertussen ook. Het is fijn om nog een Nederlandse erbij te hebben, omdat het nogal eens voorkomt dat er om ons heen alleen maar Luganda wordt gesproken. En sowieso gezellig met meer mensen!
In het weekend kunnen we even lekker relaxen, want dan komen onze klasgenoten vanuit Kampala naar Jinja. Heb er zin in!