Jinja week 3 en 4

Hoi allemaal,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verslag heb geplaatst, maar dat komt omdat er ondertussen heel veel gebeurd is. Zo zijn we inmiddels al twee keer verhuisd en dat kostte veel tijd. Ik begin mijn verslag bij het weekend twee weken geleden, 2 op3 november.

Het weekend begon niet zo heel erg goed. De relatie met de familie waar we verbleven werd steeds lastiger. Dat komt naar ons idee omdat we een sociale relatie hebben omdat we bij hen inwonen, een professionele relatie hebben omdat we bij hen werken en een financiële relatie hebben omdat we hen moeten betalen voor het verblijf. Deze ochtend was er miscommunicatie omdat zij ons uitgenodigd hadden voor een ontbijt bij een resort (sociale relatie) en ze vervolgens geld wilden hebben omdat we met hen mee zouden rijden (financiële relatie). Voor ons gevoel klopte dit niet en dat hebben we aangegeven. Het werd meteen afgedaan met dat we dan niet zouden gaan en na een lang gesprek zijn we toch weer wel gegaan, maar de sfeer was inmiddels al bekoeld.

’s Middags hadden we afgesproken met klasgenoten die uit Kampala naar Jinja zouden komen. Onze familie wist hiervan, maar alsnog waren we uiteindelijk 4 uur later bij onze klasgenoten dan we hadden afgesproken.
Het weekend was verder heel gezellig. We hebben lekker gezwommen in een resort, zijn uit geweest in een tent met alleen maar donkere mensen, hebben een boottocht gedaan op de Nijl en hebben uiteindelijk een uur door een cd gekeken om de zonsverduistering te kunnen zien. Helaas zaten we net iets te zuidelijk daarvoor, waardoor we niet de gehele verduistering hebben kunnen zien, maar wel tot de zon als een klein streepje overbleef.

Toen we zondagavond terugkwamen hebben we van Lina en Marianne gehoord hoe het weekend bij de familie is verlopen. Zij waren namelijk wel thuisgebleven, maar daar was nogal het een en ander voorgevallen. Dit was meteen weer betekenisvol voor de sfeer.

Maandag hadden we vrij. We zijn naar Jinja geweest en hebben daar lekker gerelaxt. ’s Avonds thuis brak de pleuris weer los, om het maar even zo te zeggen. Dat was voor ons de druppel die de emmer deed overlopen. We voelden ons helemaal niet meer prettig in het gezin. De man en vrouw hadden onwijze ruzie en er was veel geschreeuw. Hoe het precies in elkaar zat weet ik niet, maar het voelde verschrikkelijk.
Ik heb contact opgenomen met Marinka, mijn coach van Eye4africa en heb de hele situatie uitgelegd. Marinka beloofde mij om het de volgende ochtend te bespreken met de andere coaches.

Hoewel de familie moest weten dat wij wat merkten over de sfeer werd er niet over gepraat. Alles wordt afgedaan met ‘het is opgelost’. Ze wilde ’s morgens wel even met ons praten en hebben toen alleen maar aangegeven dat ze wat problemen hadden gisteren en dat ze opgelost waren of dat ze op heel korte termijn zouden worden opgelost. Toen wij uitlegden dat het voor ons niet prettig voelde werd het gesprek afgekapt. Opeens kon de familie wel opschieten en moesten we over 5 minuten vertrekken.
Ik heb nog kort contact gehad met Marinka. Zij vertelde dat we maar wel naar onze stage moesten gaan alsof het een normale dag was en dat zij verder ging regelen dat we een andere slaapplaats kregen.
We gingen die dag op huisbezoek. We hebben drie kinderen gezien. Een jongetje met een spier in zijn nek die continu zijn hoofd naar achteren trok. En een jongetjes die in juni achtergelaten was bij zijn grootouders, maar die niet weten waardoor het komt dat hij zo gehandicapt is.
Tijdens een van de huisbezoeken heb ik weer contact gehad met Marinka. Ze heeft met de vrouw van onze familie gesproken en uitgelegd dat het beter is dat we ergens anders gaan slapen. Helaas kon Marinka pas donderdag naar ons toekomen om te kijken naar een andere accommodatie, dus we moesten nog twee nachten doorbrengen bij de familie.

Woensdag gingen we naar de school. Daar heb ik een wereldkaart op het bord getekend en uitgelegd waar de landen lagen die zij wisten op te noemen. Het was bij een klas met oudere kinderen, dus die konden Engels. De lagere klassen zijn lastiger om les te geven, omdat zij geen Engels begrijpen.
’s Avonds gingen we voor het eerst terug met de matatu, de taxibusjes. Een hele ervaring! In een taxibusje zitten 15 stoelen. Op een gegeven moment zaten we er met 23 mensen in. En een kip. De taxibusjes vechten haast om passagiers. Er was zelfs een moment dat ze twee mannetjes van verschillende busjes aan een vrouw stonden te trekken en uiteindelijk de tas bij ons in de taxi stond en de vrouw in het andere busje zat.

Donderdagochtend was Marinka er al vrij vroeg. We hebben eerst uitgebreid met haar gepraat zonder de familie erbij. Daarna heeft ze met moeders gepraat en hebben we met zijn allen gepraat. Na de gesprekken zijn we op zoek gegaan naar andere woonruimte. Dit hebben we gevonden bij Jinja backpackers.
Sinds donderdagmiddag zaten we dus bij Jinja Backpackers by the Nile. We hebben met zijn drieën een kamer en verder zijn er geen gasten die er verblijven. Wel zijn er continu een aantal Afrikaanse mensen in de buurt van de tv te vinden.
Donderdagavond hebben we meegedaan aan de pub quiz die werd gehouden bij het restaurant wat bij het guesthouse hoort. Het zat vol met Amerikanen en Engelsen en we kregen pizza en popcorn. Wat een verademing om eens een andere sfeer te hebben!

Vrijdag zijn we weer naar stage gegaan. Er zou een clinic zijn bij een dorp verder, maar die bleek niet door te gaan door de hevige regenval van de vorige dag.
Eenmaal bij het kantoor aangekomen zat de hele staff klaar om naar de clinics te vertrekken. Blijkbaar waren zij nog niet op de hoogte gesteld dat de clinic niet doorging. Er was op dat moment ook geen plan voor de dag. We zijn maar naar de school gegaan. Daar werden Marianne en ik voor de klas gezet. We zouden wel even gaat lesgeven: liedjes zingen en dramales geven. We voelden ons nogal voor het blok gezet en hebben na een paar liedjes maar aangegeven dat we het volgende week wel een keer wilden doen, maar dat we eerst voorbereiding nodig hadden.
We merkten dat er zowel bij de schoolleiding als bij het personeel van SOH dat niemand wist wat we vandaag moesten gaan doen. Wij legden uit dat wij het ook niet wisten. Ik stelde voor om een meeting te gaan houden met de staffleden. Pias, de fysiotherapeut, Barbara, ook een of andere therapeut, Teddy, de regelvrouw en wij.
Dit gesprek heeft ons erg goed gedaan. Zij hebbe aangegeven wat zij graag willen en wij hebben aangeven wat wij graag willen. We merkten dat ze eindelijk een beetje open werden. Ze kwamen zelf met vele ideeën. Het bleek echt dat de vrouw van de familie zorgde voor veel problemen binnen de organisatie. Er werd slecht gecommuniceerd en de plannen worden continue door haar gewijzigd.
We hebben met zijn allen een plan op papier gezet. Jordi heeft de leiding genomen in de vergadering en het was helemaal alsof we in Nederland een vergadering hadden. Ik vond het wel grappig zo. Maar het was bovenal eindelijk eens productief.

Dit weekend zouden we naar een eiland in het Victoriameer. Daarvoor moesten we eigenlijk om 8 uur in Entebbe zijn, wat wij vanuit Jinja nooit zouden redden. Bovendien waren we wel even toe aan wat rust na de afgelopen week. Daarom hebben we besloten om het weekend thuis te blijven en hebben we ons lekker vermaakt in Jinja zelf.

Op maandag hadden we dan eindelijk de drukke clinicdag. De vrouw van het gastgezin had ons verteld dat we om 8 uur met de matatu naar het dorp moesten gaan. Toen we er om 9 uur waren was er nog geen personeel aanwezig en uiteindelijk zijn we pas om elf uur vertrokken.
Tijdens de clinic hebben Marianne en ik geholpen met het uitdelen van medicijnen. Teddy gaf de hoeveelheid aan, Marianne pakte het ene doosje en ik het andere. Het sloeg nergens op, maar we hadden tenminste wat te doen.
Helaas hadden ze ons vergeten te vertellen dat er geen tijd was om te eten. Dus totdat we ’s middags om half 5 terug op kantoor kwamen hadden we niks meer gegeten. We gingen daarom ook snel naar huis om wat te gaan eten, met de afspraak om de volgende dag op tijd te komen voor een vergadering.

Op dinsdagochtend waren we op tijd op kantoor zodat we konden vergaderen. Om half 12 was het gastgezin er nog niet, dus besloten we maar om op huisbezoek te gaan. We hebben weer een aantal kinderen gezien en ik heb wat foto’s gemaakt.
Aan het eind van de dag kwam de man van het gastgezin alsnog opdagen voor een meeting. We hoorden hem aan en spraken af dat we de volgende dag wel op tijd een meeting zouden hebben met de hele staf erbij, inclusief de man en vrouw van het gastgezin.

Woensdagochtend begonnen we dus met de vergadering. Ik heb me hier dood zitten irriteren. Er kwam alleen maar uitleg over waarom dit was en waarom dat, maar er kon niks concreets worden verteld. Na de meeting zijn we op huisbezoek gegaan. Ondertussen hebben we met het personeel over de meeting gesproken. Ook zij vonden de meeting nutteloos. We besloten om gewoon zelf door te gaan met ons programma en dat aan te passen naar onze ideeën.
Het eerste huisbezoek was bij een 18 jarig meisje. Ze was zwaar gehandicapt en heel erg vies omdat ze de hele dag op de grond zat. We begonnen met haar te wassen. Voordat ik naar Afrika ging had ik noot gedacht dat ik nog eens een volwassene zou wassen, maar nu deed ik het zonder te aarzelen. Eindelijk iets doen, dacht ik meer.
Het wassen gebeurde achter het huisje. Daar was eigenlijk totaal geen privacy. Het wassen gebeurde met water uit een plas water in het land. We gebruikte een stuk touw als een washandje.
Na het wassen gingen Pius en Jordi met haar fysiotherapie doen. Barbara, Marianne en ik hebben toen een wasruimte voor het gezin gecreëerd. We hebben dode bananenbladeren van de bananenbomen gesneden en deze aan elkaar geregen. Vervolgens hebben er een soort gordijn/muur gemaakt om zo wat privacy te creëren.
Dit huisbezoek heeft me heel veel energie gegeven. Eindelijk heb ik iets positiefs gedaan. Het volgende huisbezoek konden we helaas niks doen, maar dat maakte toen al niet meer uit.
Na de lunch zijn we nog even naar Joan geweest, het meisje waar ik al eerder over geschreven heb. Ze is 15, maar ziet er uit als 5. Ze is heel erg bang voor ons als muzungu’s. Ze bleef maar huilen en huilen. Gelukkig wist Barbara haar op een bepaald moment stil te krijgen. Wel bleef ze angstvallig achter Barbara zitten. Op een bepaald moment kwam ze toch een handje geven. Toen Marianne haar andere hand ook gaf trok ze zichzelf opeens weer helemaal terug. Het bleek dat ze dacht dat wij haar gingen opeten. Heel sneu.
Het is onze bedoeling om veel keren in de week bij haar langs te gaan, omdat we dan productief met haar kunnen werken aan fysiotherapie. Ook laten we haar spelen met speeltjes die haar prikkels geven. Helaas heeft haar angst voor blanken nu nog wel invloed hierop.

Donderdag ben ik met Marianne naar Arise and Shine geweest. Een paar meiden uit mijn klas lopen hier stage en we wilden graag eens kijken hoe het daar ging. Arise and Shine is een opvanghuis voor kinderen tot een jaar of 4. Ook zijn er 8 gehandicapte kinderen, welke wel wat ouder zijn.
Er wordt geprobeerd om de kinderen zo kort mogelijk bij hen te houden en zodra ze zijn aangesterkt terug te plaatsen in hun familie. Na de terugplaatsing wordt er wel contact gehouden om te kijken of het goed gaat met het kind.
Ik vond het leuk om eens te kijken. Helaas zijn er veel te veel vrijwilligers op de hoeveelheid kinderen die er zijn, waardoor ik er zelf niet zou willen werken.
’s Middags gingen we weer verhuizen. Dit keer naar het vrijwilligershuis van Arise ans Shine. Daar waren namelijk kamers vrijgekomen. Eindelijk kwamen we terecht in een gezellig huis. Er zitten ook bijna alleen maar Nederlanders.

Vrijdag moesten we naar Kampala voor een terugkomdag van Eye4Afrika. Daar hebben we heel veel gesproken over onze situatie en hebben we de knoop doorgehakt over of we er zouden blijven. Marianne besloot om te stoppen bij Spring of Hope en Jordi en ik proberen het af te maken.

Zaterdag hebben we een gesprek gehad met het gastgezin. Na weer een ellenlang verhaal hebben we aangedrongen op concrete antwoorden. We kregen ons geld niet terug. Dat Marianne vertelde dat ze wegging werd goed opgevangen. Nu konden ze tenminste zo snel mogelijk naar de UK.
’s Avonds zijn we met de groep Nederlanders weer even lekker uit geweest. Even wat ontspanning was ik wel aan toe. Zoals jullie misschien merken ben ik niet zo enthousiast over het gastgezin. Ik ben daar ook echt helemaal klaar mee en ga zeker weten nooit meer naar een gastgezin in de toekomst.

Zo, dat was het hele verhaal. Hopelijk kan ik volgende week weer een leuk positief verhaal vertellen over de aankomende week! Welke wat korter is als deze.