Jinja

Op dinsdag 24 oktober zouden Jordi en ik tussen 11.00 uur en 13.00 uur worden opgehaald vanuit het ICU om naar Jinja te gaan. Ons gastgezin zou met ons gaan lunchen, dus wij hadden gereserveerd in het ICU. Om 13.00 waren ze er echter nog steeds niet, dus dan maar geen gezamenlijke lunch.
Die ochtend was het weer wat minder. Er waren een aantal donkere wolken boven Kampala en daar kwam veel donder uit. Heel bijzonder, want er waren geen flitsen en om die wolken heen waren de wolken gewoon wit. Opeens zagen we echter een gordijn van regen aankomen, heel bizar om te zien. Ze vertelden ons ook dat het in Kampala heel normaal was als je de regen aan ziet komen. Dat zou nou ook handig zijn in Nederland.
Om een uur of twee kwamen de mensen waar we zouden verblijven ons ophalen. Het gezin waar we verblijven bestaat uit Israel en Teresha, een Ugandeze man en zijn Engelse vrouw. Samen hebben ze twee kinderen, Wise van 16 maanden en Alexie van 16 weken. Bij het ophalen hadden ze Alexie mee en nog een lokaal iemand, Jean.
Teresha vroeg meteen of we onze helmen mee hadden. Wij hadden geen idee dat we helmen nodig hadden, dus die moesten we nog even halen, aangezien we in Jinja gebruik moeten maken van Boda Boda’s (taxibrommers). Ook moest Teresha nog even langs de opticien en ze ging nog booschappen doen in Garden City. Om in Garden City te komen moet je door de beveiliging. Dat betekend dat je auto doorzocht wordt. Lekker met al die bagage van Jordi en mij dacht ik nog. Maar Israel bleek de beveiliger te kunnen, dus na wat handje schudden konden we zo door.
Uiteindelijk waren we pas rond een uur of 6 in ons gguesthouse. Ons guesthouse is eigenlijk gewoon het huis van Teresha en Israel. In het huis wonen ook de twee dochters van Israels broer, aangezien die is overleden. De dochters heten Hope en Callam/Callem/Karen/of zoiets. Hope gaat naar school en helpt daarnaast een beetje in de huishouding. Callem doet het huishouden en zorgt voor Wisey en Alexie.
Het huis zelf ligt eigenlijk niet in Jinja, zoals ons was verteld. Ze zijn zelfs pas een paar weken geleden verhuisd. Het huis ligt in een dorp vlakbij Jinja. De meeste boodschappen worden ook in Jinja gedaan.

Het huis is best heel groot voor Ugandeze begrippen. Er is een omheining met een groot hek. De auto’s staan binnen het hek. Het huis heeft een redelijk grote woonkamer en een redelijk grote keuken. Daarnaast zijn er 4 slaapkamers en slaapt er volgens mij nog iemand in de garage die aan het huis grenst. Jordi heeft een van de slaapkamers. Ikzelf slaap in kamer die los van het huis staat. Het is niet echt een schuur, want het ziet er gewoon uit als een normale kamer, maar dan los van het huis. Ik heb ook mijn eigen badkamer. Helaas hebben we hier wel een koude douche, maar gelukkig wel een normaal toilet.
In de tuin staat een schuur waar kippen in zitten. ’s Nachts zitten de geiten er ook in, overdag staan ze aan een touwtje in de tuin. Er zijn ook twee honden, Matooke en Americano. Matooke vind het leuk om naar je handen te happen, wel op een speelse manier, maar hij houdt er niet mee op. Alle honden in Uganda lijken overigens van hetzelfde soort. Geen idee hoe ze heten, maar ze zijn ongeveer kniehoog en zandkleurig.
Vlak voordat we gingen eten viel de stroom uit. Volgens Teresha is dat heel normaal en gebeurd het bijna dagelijks. Ze moest lachen toen ik vertelde dat stroomuitval in Nederland op het nieuws komt.
We gingen toen maar gezellig dineren met kaarslicht. Israel vertelde dat het in Uganda normaal is om als je gasten hebt, dan een kip, geit of koe te slachten. In ons geval was het een kip. Israel heeft een kleine kippenbusiness, dus het was zijn eigen kip. In Uganda eet je al het vlees van beesten, dus ook de nare stukjes, maar het smaakte goed. Je moet alleen even wennen aan de pure manier van eten. Het is gewoon rijst met zelf geslachtte kip.
Het eten is hier altijd laat. In eerste instantie doordat ze pas eten als de baby’s in bed liggen, maar ook omdat het nou eenmaal zo gaat in Uganda. Na het eten was ik doodmoe van alle indrukken, waardoor ik graag op tijd naar me bedje ging.

Woensdag 23 oktober
De volgende morgen kregen we eerst een briefing van Teresha over Spring of Hope, hoe het gestart is en wat we kunnen verwachten. Na de briefing zouden we een rondleiding door Jinja krijgen. Helaas gaat alles om de kinderen heen, dus we konden pas rond half twee weg. En het eerste wat we toen gingen doen was lunchen in Jinja. We gingen naar een heel leuk restaurantje waar je veel muzungu’s zag. Teresha vertelde dat ze hier bijna elke week wel eens komt.
Na het eten gingen we naar de markt. En dat is me toch een ervaring.
Op de markt kwamen we eerst bij allerlei groeten en fruitstandjes. Alles wat we daar tegenkwamen aan fruit en groenten ziet er zo uit dat het bij ons in de Deen absoluut niet in de winkel zou komen. Het is allemaal puur en goedkoop. Naast fruit heb je ook veel zaden en bonen in dat gedeelte.
toen we verder liepen kwamen we bij de vis dat gewoon op de houten tafeltjes aangeboden wordt met vlieg en al. Even later heb je de koeienpoten, koeiendarmen, koeienlever en andere stukken koe liggen. Overal vliegen en het ziet er onwijs vies uit. Ik weet dat ik verwend ben, ik eet al het vlees thuis, maar ik wil eigenlijk niet zien hoe het eruit ziet direct van de koe.
Verder heb je nog wat kleding en eigenlijk alles wat je kunt bedenken voor verder levensonderhoud.
Op die markt liep ik een tijdje met WIsey in mijn armen. Alle marktverkopers noemen je al muzungu, maar nu ook mommy. En ze vragen hoe het komt dat het kindje een donkerdere huidskleur heeft. Een keer was er zelfs een man die een foto van mij ging maken, terwijl ik mijn camera niet mee durfde te nemen omdat ik bang was dat hij gestolen zou worden. Op zo’n markt loop ik ook altijd met mijn handen op mijn zakken of in mijn zakken, zodat ze er niet makkelijk iets uit kunnen stelen, maar toen ik WIsey in mijn handen had kon dat niet. En niemand die op dat moment ook maar een poging deed. Het enige wat ze wilden is een praatje maken of mij dingen verkopen.
Het beeld van Afrikanen is soms wel een beetje vertroebeld. Ik voel mee veel veiliger als ik vooraf zou kunnen bedenken. Uiteraard ben ik nog steeds voorzichtig, maar ik ben er niet meer zo bang voor.
Na de markt gingen we terug naar huis. Gelukkig was het stroom op dat moment weer actief. Toen we ’s morgens weg waren gegaan was dat namelijk nog niet het geval. Het enige nadeel is dat we niet tegelijk op het internet kunnen en dat het om de haverklap weer wegvalt. Maar gelukkig heb ik even kunnen skypen met het thuisfront, omdat je af en toe even je verhaal kwijt moet. Het is zo anders hier, je hebt zoveel nieuwe indrukken en het is lastig het allemaal zelf te verwerken.

24 oktober
Vandaag gingen we naar onze het kantoor van onze stage organisatie Spring of Hope. Het kantoor ligt ongeveer op drie kwartier rijden van ons guesthouse af in een ander dorpje vlakbij Jinja. In het kantoor heb je een kamer met twee bureaus, een kamer voor fysiotherapie en nog wat andere kamers, waaronder een kamer waar de fysiotherapeut slaapt.
Jordi en ik werden meteen voorgesteld aan de fysiotherapeut, Pias. Pias is nog maar twee dagen werkzaam bij Spring of Hope, maar het lijkt een hele aardige en vaardige man. Hij was op het moment zelf net een kindje aan het behandelen. Het ging om een jongetje van 3 die nog niet kon lopen.. Zijn spieren waren erg zwak, dus dan is het ook moeilijk om het hem te leren. Op een gegeven moment stond hij achter een loopwagentje. Het zag er een beetje zielig uit, omdat hij totaal niet sterk in zijn schoenen stond. Wisey, die nu 16 maanden is, leert momenteel ook zelf lopen. Het is heel bizar dat zij dan ook achter die loopwagen gaat staan en zelf probeert te lopen op een veel natuurlijkere manier dan het jongetje van 3.
Buiten staan een paar jongetjes in de deuropening naar ons te kijken. We zijn een hele verschijning, een familie mugungu’s bij elkaar. Langzaam komen de kindjes wat dichter naar binnen. Een van de kinderen bekijkt de tenen van Alexie, die op mijn schoot zit. Ik weet niet wat hij nou zo bijzonder vind aan witte tenen, maar hij gaat ook even die van Wisey bekijken. En als ik dan mij tenen laat zien met rode nagelak erop kijkt hij al helemaal raar ernaar.
Later speel ik even met de kinderen. Ik til ze alleen maar hoog op, maar ze kunnen er geen genoeg van krijgen.
Al Theresha klaar is gaan we op huisbezoek. We nemen de Wisey mee in de buggy en Alexie gaat mee in de draagzak. Verder gaat de fysiotherapeut mee en Teddy, een van de medewerkers van Spring of Hope. Als we door de straat lopen komen er steeds meer kinderen kijken. Uiteindelijk hebben we een hele stoet achter ons aan. Echt heel bizar, maar ik vind het wel grappig.
Als we bij het gezin aankomen met het gehandicapte kind worden er matten en krukjes naar buiten gebracht zodat we allemaal netjes kunnen zitten. De vrouw neemt haar kind mee naar buiten en de fysiotherapeut gaat er samen met Jordi naar kijken. Alle kinderen staan nog steeds om ons heen. Een oude man komt aan met nog een baby’tje. Ik denk dat hij de man des huizes was. Hij spreekt de kinderen aan en ze gaan allemaal zitten.
Het gehandicapte kindje is een meisje van drie jaar met een grote achterstand. Ze is zwaar ondervoed en heeft geen controle over haar spieren. Ze heeft lange armpjes en benen, maar is heel erg dun. Ze is iets groter als Wisey, maar wordt verzorgt als een baby. De moeder is echter zo lief en zorgzaam voor het kindje. Haar naam is Amazing Grace, wat al veel zegt. Je ziet gewoon dat de vrouw veel liefde geeft en het beste wilt bieden. De fysiotherapeut geeft aan dat ze eerst moet aansterken voordat hij iets met haar spieren kan doen. Teresha belt meteen voor speciale voeding.
Als we weer weggaan bedanken de ouders ons en gaan wij weer met de stoet kinderen naar het volgende huisbezoek. Daar blijkt echter dat het kind al is afgestaan bij het weeshuis.
We gaan lunchen bij een plaatselijk restaurant. Teddy verteld ons dat we daar altijd gaan eten, want daar is het eten altijd goed en warm. Dus dat wordt dagelijks rijst met bonen en chapati denk ik.
Na het eten gaan we weer terug naar het kantoor. Daar spelen we nog een tijdje met de lokale kinderen, terwijl we op Wisey en Alexie passen. Er waren wat spanningen binnen de familie, dus we gingen meteen naar huis. Het was een korte dag introductie bij Spring of Hope. Volgende week gaan we ook naar de school en zullen we nog meer huisbezoeken gaan doen. Ik ben benieuwd.
In de namiddag zijn we gaan zwemmen in de buurt van ons guesthouse. Er is namelijk een resort vlakbij waar je als local ook gewoon kunt zwemmen. Bizar om te zien hoe een stel Nederlanders geniet van alle luxe en pracht van Uganda tijdens hun vakantie terwijl wij diezelfde middag in het dorp zo’n ander gezicht van Uganda hebben gezien.
De volgende keer zal ik waarschijnlijk niet zo uitgebreid schrijven, maar in de eerste week maak je zoveel mee en zijn er zoveel nieuwe indrukken die ik graag wil delen met jullie. Ik hoop dat het interessant is om te lezen, voor mij is het in ieder geval heel interessant om mee te maken!